Na przedmieściach nieznanego miasta stoi stary Dom - ponure, zaniedbane dwupiętrowe gmaszysko, od podwórza otoczone drewnianymi przybudówkami, garażami i pojemnikami na śmieci. Jego fasada jest naga, szara i ponura. W Domu mieszkają dzieci z różnych powodów niechciane przez rodziców: kalekie, bez kończyn, pozbawione władzy w nogach, ociemniałe, cofnięte w rozwoju umysłowym, niezrównoważone psychicznie. Przybierają pseudonimy, niekiedy odpowiadające cechom ich ułomności - Sfinks, Garbus, Szakal, Ślepy, Czarny, Palacz, Rusałka, Ruda; dzielą się na grupy, które nazywają stadami.
Dom zapewnia im wikt, naukę - i w razie potrzeby - opiekę medyczną. Wychowankowie nie widzą więc potrzeby opuszczania jego murów. Tu jest ich świat, tu toczy się ich życie - w jakimś sensie lepsze niż rzeczywistość poza murami. Perspektywa opuszczenia Domu po osiągnięciu pełnoletności, kontaktu ze światem zewnętrznym, budzi w pensjonariuszach lęk, który jednostki mniej odporne psychicznie popycha nawet do samobójstwa czy aktów zabójczej agresji.
Mieszkańcy Domu tworzą odrębną rzeczywistość, rządzącą się szczególnymi prawami, zrodzonymi z ich własnych marzeń i wyobrażeń o tym, jak powinno wyglądać prawdziwe życie. Mamy w niej magię, mistykę, niesamowite opowieści i potajemne znaki, swoiste reguły gry i porządki. Jest także erotyka. Kalectwo nie przeszkadza dorastającym wychowankom przyjaźnić się oraz łączyć w pary: Sfinksa i Rusałkę, Lorda i Rudą, Ślepego i Szczurzycę połączy zarówno uczucie, jak i seks. Ci, którzy nie mogą znaleźć sobie partnerów, odtrącani, cierpiący z braku miłości, zastępują ją czarami, sięgają po amulety.